Round-Up 2014 met o.a. Jarrod Lawson, Baker Brothers, Avery Sunshine en Curtis Stigers…

Elk muziekjaar komen er zoveel platen uit dat het wellicht mogelijk kan zijn deze allemaal te beluisteren, maar het vaak niet mogelijk is deze ook alleen uitgebreid te bespreken. Daarom in de laatste maand van het jaar tijd een Round-Up. Welke platen heb ik wel beluisterd, maar heb ik geen volledige recensie van geschreven. Ik kan helaas niet beloven dat het louter positief zal zijn, maar dan zijn ze in ieder genoemd.
Vandaag met onder andere Jarrod Lawson, Baker Brothers, Avery Sunshine en Curtis Stigers…

Jarrod Lawson – Jarrod Lawson
Een artiest die ik leerde kennen via Radio6 Soul & Jazz met de single Music & It’s Magical Way. Datzelfde nummer heeft zelfs nog een keer onze maandelijkse top5 behaald.
Wat kan je verwachten? Een prima muzikaal album. De stem van Jarrod is ook erg fijn en hij heeft vaak goed naar Stevie Wonder geluisterd. De sfeer is lichtvoetig, ontspannen. Dit is de betere achtergrondmuziek voor tijdens het eten of het lezen van een goed boek. Toegankelijk van aard met de kwaliteit op de juiste plaatsen.

Boyz II Men – Collide
Ja mensen, ze leven nog. Ze zijn nog maar met z’n drieën, maar de groep die bekend werd van de solid harmonies is ook in 2014 weer terug met een nieuwe plaat. Van opgeven is geen sprake blijkt maar weer. En wellicht was het beter geweest wel te stoppen. Of in ieder geval tijd te nemen voor het schrijven en produceren van betere nummers. Want goed werk is goed zoeken op dit album. Te vaak worden de toch prima vocalen omgevormd met een vocoder, is de productie slap en is het allemaal wel erg makkelijk. Alleen Losing Sleep is wel aardig te noemen.

Avery Sunshine – SunRoom
Het blijft toch altijd maar jammer om te zien dat deze dame zo weinig aandacht krijgt. Nu is er dan een nieuwe plaat, maar haar zelfbenaamde debuutalbum was al een schot in de roos. Naast een kraakhelder stem is deze dame ook nog eens muzikaal, ze schrijft niet voor niks alles zelf. Ik moet zeggen dat het met dit album ook vaak weer erg raak is. Avery Sunshine maakt vooral hele sympathieke muziek, zo nu en dan met een vrolijke of juist serieuze ondertoon. Een plaat die je vooral als een geheel moet beleven, dan van je de schoonheid van haar muziek pas echt. Leuke vermelding is er mijn betreft voor Won’t You Try die een dikke knipoog geeft aan de Hi-sound.

Curtis Stigers – Hooray For Love
Deze zanger maakte van de pop/rock een overstap naar de jazz. Op zijn nieuwe album wordt hij onder andere geholpen door Cyrille Aimeé en de muziek kan het best omschreven worden als de perfecte dinnermusic. Stigers heeft die luie zangstijl en een kenmerkende stem die uitstekend bij dit soort muziek past. Vaak rustig en intiem, maar af en toe ook leuk swingend en met een dikke knipoog. Het gaat Stigers in ieder geval allemaal erg makkelijk af en het luistert als geheel ook allemaal erg makkelijk weg. Soms neigt het wellicht iets naar het saaie, maar dan wordt dit vaak bij een opvolgend nummer weer goed gebreid.

Dave Hollister – Chicago Winds… the Saga Continues
Dave Hollister is een voormalig zanger van de hitgroep Blackstreet (wie kent No Diggity niet?). Een dergelijke achtergrond is vaak garantie voor een bepaald succes en Hollister heeft sinds de jaren ’90 dan ook al menig album opgenomen. Met Chicago Winds neemt hij ons weer terug naar die tijd. De sound is vaak een look-back naar de jaren ’90 van weleer. Dit was bij uitstek het decennium waar de R&B hoogtij vierde. Over de gehele linie valt geen enkel nummer echt op. Al met al op zich een leuke plaat.

The Baker Brothers – Hear No Evil
Als van een goed portie funk met de juiste aantal soulinvloeden houdt dan moet je bij het Britse Baker Brothers zijn. Dat bewijzen ze met Hear No Evil ook weer. Deze Britse combinatie beheerst al vormen van funk. Laidback funk op de opener, Love Attonement en Sow and Reap. Vrolijk funky op New Way of Thinking(met vocalen), Kiss of Life en Hill Climb. Cherry Wine is jazzy funky, Push vooral vol funky, Just try Now brengt samenzang funky en Breathe Fire dan weer bluesy funky. Onbedaarlijk en stoer funky zijn Dancing With My Mates Till Dawn en Big Guns om dan catchy funky te zijn op Ring True. Heel veel funk dus en erg fijn.

R&B Phenomenon #005: Girl Groups & Boy Bands

De boom die in de jaren negentig onstond aan R&B-groepjes kon haast concurreren met het aanbod in de jaren ’60. De wereld werd overladen met meidengroepjes en boysbands. Niet vreemd natuurlijk voor een genre dat voor een groot deel leunt op de vocalen. Want da’s waar leden van zulke formaties zich meestal tot beperken: zingen. De meeste leden toch; de anderen stonden erbij voor het mooie plaatje… In de sixties had Motown een sound, Phil Spector had een sound, een visie zelfs! En sessiemuzikanten. Men had enkel wat mooie gezichtjes nodig voor de vormgeving; als ze niet te schel, fel of flets klonken was het vaak voldoende. Met het nieuwe R&B ging het gelijkaardig. De muziek bestond uit samples of werd grotendeels uit een computer gehaald, waardoor er ook nu geen nood was aan een groep muzikanten met een naam en een gezicht. Een producer volstond. Er moest enkel een beetje menselijkeid voorzien worden, in de vorm van zangharmonieën en een paar leuke snoetjes, om het allemaal aan de man te brengen.