Recensie: Gary Clark Jr. – This Land (2019)

Gary Clark Jr. is voor mij al tijden een interessante artiest. Vooral door zijn vaak broeierige mix van verschillen stijlen als blues, soul, funk, hiphop, rock ’n roll en nog wel wat meer aanverwante of minder verwante muziekstromingen. Een nieuwe plaat heeft dus mijn aandacht, waaronder dit This Land.

Souled Out! the Essentials Reviewed | The Temptations – Psychedelic Shack (1970)

Souled Out! the Essentials Reviewed | Met Souled Out! the Essentials Reviewed schrijf ik een nieuw hoofdstuk in mijn langlopende Souled Out! the Essentials in Soul reeks. De bedoeling van dit nieuwe hoofdstuk is dat ik mijn persoonlijke mening ga geven van alle in the Essentials in Soul behandelde albums. Want het moge dan wel als Essentials betiteld worden, misschien ben ik die mening helemaal niet toegediend!
Ik ga dit doen door middel van een track-by-track review. Een kort recensie van de platen door de nummers apart van elkaar te bespreken. Je kan het zien als een live-review, omdat ik mijn commentaren bij de nummers schrijf terwijl ik die aan het beluisteren ben. Daarbij neem ik natuurlijk eerdere luisterbeurten mee.

Round Up 2019 met onder andere Benny Sings en Solange

Elk jaar komen er legio platen uit en ik heb nooit de tijd om al die platen stuk voor stuk te bespreken via een uitgebreide recensie. Normaal kies ik er dan ook voor om het eind van het jaar met een round up alle overgebleven platen kort te bespreken. Dat ga ik dit jaar wederom anders doen, door korte impressies eerder met jullie te delen.

Recensie: Yola – Walk Through Fire (2019)

Voor mij was Yola zo’n artiest die er opeens was. Nog nooit eerder van gehoord, maar op het eerste gehoor wel meteen overtuigend en interessant. Ze alleen minder onbekend dan in eerste instantie gedacht met achtergrondzangwerk bij Massive Attack en leadzang bij Phantom Limb. Nu staat ze dus op eigen voeten, samen met haar gitaar.

Recensie: Hozier – Wasteland, Baby! (2019)

Het succes van de hitsingle Take Me to Church en het daaropvolgende album was enorm. Het is een bijna niet te evenaren succes zou je op voorhand zeggen. Met een nieuwe plaat moet Hozier dat dan bewijzen en toch zo goed blijven presteren. Gaat dat het lukken?

Recensie: India.Arie – Worthy (2019)

Al sinds haar debuutalbum Acoustic Soul is India.Arie een zangeres die ik volg. Een prachtige zangeres, zachtaardig en met een boodschap. Album op album bezingt ze sterke songs met haar warme stem. Wat dan wel weer jammer is, is dat ze het hoge niveau van haar eerste twee albums nooit meer behaalt heeft. Komt daar met Worthy een einde aan en benaderd ze dat niveau opnieuw?

Recensie: Durand Jones & The Indications – American Love Call (2019)

Album nummer twee van Durand Jones & the Indications. Voorgaand album met dezelfde naam als de groep werd al goed ontvangen en de singles van dit album beloofden al net zoveel goeds. Opvallend op dit album is dat buiten Durand Jones ook drummer Aaron Frazer wat meer zangruimte krijgt. Wat ik er dan van vindt? Dat lees je hier onder.

Round Up 2019 met onder andere Laim Bailey en Bain

Elk jaar komen er legio platen uit en ik heb nooit de tijd om al die platen stuk voor stuk te bespreken via een uitgebreide recensie. Normaal kies ik er dan ook voor om het eind van het jaar met een round up alle overgebleven platen kort te bespreken. Dat ga ik dit jaar wederom anders doen, door korte impressies eerder met jullie te delen.

Recensie: Chaka Khan – Hello Happiness (2019)

Het eerste wat opvalt aan dit nieuwe album van Chaka Khan is de zeer korte speelduur. Zal het aan het Spotify tijdperk liggen? Of lag er gewoon niet genoeg sterk materiaal? Producer Switch zat achter de knoppen, dus een dancy feeling zal er wel zijn. Echt interessant was deze dame met haar werk met Rufus. Kan ze anno 2019 nog steeds boeien?

Recensie: Emily King – Scenery (2019)

Ten tijde van de release van de voorgaande plaat The Switch (2015) was ik bijna verslaafd te noemen. Wat een heerlijke plaat was dat toen zeg. We hebben even op nieuw werk van Emily King moeten wachten, maar hier is het dan en door de eerder uitgebrachte singles is de verwachting niet veel lager dan het was voor de voorganger.

Recensie: Lonnie Holley – MITH (2018)

Ergens moest ik meteen aan Gil Scott-Heron denken toen ik wat afbeeldingen, inclusief de cover van deze plaat, zag van Lonnie Holley. Deze multi-kunstenaar is van vele markten thuis en in ieder geval ook van de markt van het maken van lange platen. Want met vijf kwartier is dit een hele zit.

Recensie: Calvin Arsenia – Cantaloupe (2018)

Dat je met Calvin Arsenia niet te maken hebt met een persoon die 13 in een dozijn is wordt al bewezen met de cover. Dit is trouwens al zijn derde plaat, waar ik van die andere 2 nog nooit iets gehoord heb.

Recensie: Swamp Dogg – Love, Loss and Autotune (2018)

Swamp Dogg is een uitgediende die vooral als producer en songwriter actief was voor anderen, maar ook solo een aantal zeer interessante platen heeft gemaakt. De beste man is inmiddels 72 en blijft toch aardig actief. Zijn vorige plaat stamt uit 2014.

Recensie: St. Paul & The Broken Bones – Young Sick Camellia (2018)

De eerste keer dat ik van St. Paul & the Broken Bones hoorde was met hun album Sea of Noise. Die kennismaking was geen onverdeeld succes te noemen. Natuurlijk ben ik niet voor één gat te vangen en probeerde ik het nogmaals met dit album. Ik kan alvast verklappen dat het een stuk beter beviel.

Round Up 2018 met onder andere Steve Spacek en Vivian Sessoms

Het is ondertussen als 2019, maar elk jaar komen er legio platen uit en ik heb nooit de tijd om al die platen stuk voor stuk te bespreken via een uitgebreide recensie. Ik wil wel alle beluisterde platen nog even kort uitlichten middels deze round-up

Recensie: J.P. Bimeni & The Black Belts – Free Me (2018)

Soul vanuit Burindi. Ja de soul komt tegenwoordig overal vandaan. Wel heeft J.P. Bimeni samen met zijn Black Belts een Engelse thuishaven. Het gevalletje van een zanger met een band erachter. Meestal zijn dit de zangeressen het afgelopen jaar, maar dus niet met J.P. Bimeni.

Recensie: Braxton Cook – No Doubt (2018)

Het debuut uit 2017 heeft bewezen dat Braxton Cook een uiterst interessante artiest is. Eentje die het experiment niet schuwt en één die verschillende muziekstijlen mooi samen kan brengen. Dit nieuwe album is toch wel minder prominent geplugd dan het vorige. Laten we eens door het album gaan.

Recensie: Judith Hill – Golden Child (2018)

Judith Hill is één van die dames die wordt gezien als een protegé van Prince. Met haar debuutalbum Back in Time wist ze die belofte aardig in te lossen. De schijnwerpers waren dan ook weer fel op haar gericht bij deze opvolger.

Recensie: The Suffers – Everything Here (2018)

The Suffers kende ik voor dit album zelf nog niet. Het is wel al hun tweede plaat en ik kan jullie nu al zeggen dat dit album er zeker mag zijn. Een overtuigende kennismaking die ik graag per nummer verder toelicht.

Kerstrecensie: Aloe Blacc – Christmas Funk (2018)

Elk jaar zijn de grote Kersthits die op de radio, in winkels of waar dan ook naar je toe komen een gruwel te noemen. Steeds maar weer Wham, Mariah Carey en Chris Rae. Dit terwijl er elk jaar meer interessante Kerstalbums gemaakt worden. Onder andere deze van PJ Morton. Misschien geeft het jullie inspiratie ook eens wat anders op te zetten tijdens het Kerstdiner.

Kerstrecensie: PJ Morton – Christmas With PJ Morton (2018)

Elk jaar zijn de grote Kersthits die op de radio, in winkels of waar dan ook naar je toe komen een gruwel te noemen. Steeds maar weer Wham, Mariah Carey en Chris Rae. Dit terwijl er elk jaar meer interessante Kerstalbums gemaakt worden. Onder andere deze van PJ Morton. Misschien geeft het jullie inspiratie ook eens wat anders op te zetten tijdens het Kerstdiner.

Recensie: Cory Henry and the Funk Apostels – Art of Love (2018)

Een aardige groep zo bij elkaar die Cory Henry en zijn funkende apostelen. Krijgt hij af en toe ook nog hulp van Robert Randolph om het geheel compleet te maken. Maar het begint allemaal zonder hulp en met een een erg fijne opener

Recensie: Leon Bridges – Good Thing (2018)

Het was 2015 toen ene Leon Bridges mij zijn muziek liet horen. Ik was toch wel redelijk lyrisch over dat album. Mijn conclusie luidde toen als volgt: “Het is de eenvoud die het vaak goed doet op dit album. Dat en de stem van Leon Bridges. Alle vintage stijlen komen wel aan het bod hier, maar de uitvoering is daarbij ook nog eens meer dan uitstekend. De langverwachte plaat is gekomen en de belofte wordt mijn inziens meer dan ingelost. Leon Bridges vestigt met dit debuut zijn naam en zal in menig eindejaarslijstje zijn weg vinden. Prachtige, warme plaat.”

Round Up 2018 met onder andere Ady Suleiman en the Reverend Shawn Amos

Elk jaar komen er legio platen uit en ik heb nooit de tijd om al die platen stuk voor stuk te bespreken via een uitgebreide recensie. Normaal kies ik er dan ook voor om het eind van het jaar met een round up alle overgebleven platen kort te bespreken. Dat ga ik dit jaar wederom anders doen, door korte impressies eerder met jullie te delen.

Recensie: Black Joe Lewis and the Honeybears – Backlash (2017)

Dit gezelschap geeft ons nu al drie albums lang een absolute energieke trip. In een fijne combinatie van rhythm & blues, soul, funk en wat rock & roll hebben ze ons al meerdere keren uitstekend vermaakt. Geen wonder dus dat ik enthousiast werd bij het zien van deze nieuwe release.

Classic/Rare Soul Top 5

Elk weekend ben ik druk bezig met het presenteren van mijn Opus de Soul top10. Dat is een top10 bestaande uit al het goede nieuwe muziek wat de soul te bieden heeft. Nu luister ik niet alleen nieuwe releases, maar ook oudere (re)releases. Vooral de uitgaven onder labels als Kent, Ace en Numero zijn de moeite waard. Daar maak ik dan vanaf nu een wekelijkse top5 van en die plaats ik dan weer op woensdag of donderdag. Met dit als editie 2

Souled Out! the Essentials Reviewed | Tammi Terrell – Irresistible (1968)

Souled Out! the Essentials Reviewed | Met Souled Out! the Essentials Reviewed schrijf ik een nieuw hoofdstuk in mijn langlopende Souled Out! the Essentials in Soul reeks. De bedoeling van dit nieuwe hoofdstuk is dat ik mijn persoonlijke mening ga geven van alle in the Essentials in Soul behandelde albums. Want het moge dan wel als Essentials betiteld worden, misschien ben ik die mening helemaal niet toegediend!
Ik ga dit doen door middel van een track-by-track review. Een kort recensie van de platen door de nummers apart van elkaar te bespreken. Je kan het zien als een live-review, omdat ik mijn commentaren bij de nummers schrijf terwijl ik die aan het beluisteren ben. Daarbij neem ik natuurlijk eerdere luisterbeurten mee.

Opus de Soul Top 10 – 2017 week 37

Ondanks dat er deze week maar 2 nieuwkomers zijn is er toch het één en ander veranderd in de top10. Vooral aan de top is het een aardig geschuif van plekken en plaatsen geworden, met zelfs een nieuwe nummer 1.

Classic/Rare Soul Top 5

Elk weekend ben ik druk bezig met het presenteren van mijn Opus de Soul top10. Dat is een top10 bestaande uit al het goede nieuwe muziek wat de soul te bieden heeft. Nu luister ik niet alleen nieuwe releases, maar ook oudere (re)releases. Vooral de uitgaven onder labels als Kent, Ace en Numero zijn de moeite waard. Daar maak ik dan vanaf nu een wekelijkse top5 van en die plaats ik dan weer op woensdag. Met dit als editie 1

Opus de Soul Top 10 – 2017 week 36

De laatste weken leek het weer even de goede kant op te gaan, maar dat stokt deze week weer. Maar liefst één nieuwkomer voor de 10 van deze week. Een nummer waarin Leon Bridges als feature zijn opwachting maakt. Hierdoor is Dornik er uit.

Opus de Soul Top 10 – 2017 week 35

Gaat het dan eindelijk een beetje los komen in de soulwereld in 2017? Deze week maar liefst 4 nieuwkomers, waaronder een Gregory Porter die Nat King Cole covert en Kamasi Washington die Ibeyi ondersteund.

Souled Out! the Essentials Reviewed | Al Wilson – Searching for the Dolphins (1968)

Souled Out! the Essentials Reviewed | Met Souled Out! the Essentials Reviewed schrijf ik een nieuw hoofdstuk in mijn langlopende Souled Out! the Essentials in Soul reeks. De bedoeling van dit nieuwe hoofdstuk is dat ik mijn persoonlijke mening ga geven van alle in the Essentials in Soul behandelde albums. Want het moge dan wel als Essentials betiteld worden, misschien ben ik die mening helemaal niet toegediend!
Ik ga dit doen door middel van een track-by-track review. Een kort recensie van de platen door de nummers apart van elkaar te bespreken. Je kan het zien als een live-review, omdat ik mijn commentaren bij de nummers schrijf terwijl ik die aan het beluisteren ben. Daarbij neem ik natuurlijk eerdere luisterbeurten mee.

Round Up 2017 met onder andere Kriss Berry en Cookin’ on 3 Burners

Elk jaar komen er legio platen uit en ik heb nooit de tijd om al die platen stuk voor stuk te bespreken via een uitgebreide recensie. Normaal kies ik er dan ook voor om het eind van het jaar met een round up alle overgebleven platen kort te bespreken. Dat ga ik dit jaar anders doen, door het ongeveer per kwartaal met jullie te delen en daarom bij deze de korte impressies.

Opus de Soul Top 10 – 2017 week 33

Het gaat nog maar mondjesmaat verder in deze top10 de laatste weken. De zomervakantieperiode heeft in ieder geval weinig uitzonderlijks gebracht. Een top10 met dezelfde tien als vorige week.

Recensie: Don Bryant – Don’t Give Up on Love (2017)

Good old Don Bryant maakt al muziek sinds de jaren ’60. In de lijn van artiesten als Solomon Burke en Mavis Staples maakt ook hij een comeback, jaren later. Het is een combinatie van covers en nieuwe songs en de eerste singles beloofden al dat Bryant er nog wel raad mee wist.

Opus de Soul Top 10 – 2017 week 31

Zoals ik al aangaf in het vorige artikel houdt het nog niet over met muziekjaar 2017. Ook deze week niet meer dan één nieuwkomer in de top10.

Wat 2017 ons brengt… The Bombay Royale – I Love You Love You

Wat qua stijlen kan verwachten bij deze artiesten zit natuurlijk al in hun artiestennaam ingebakken. Funky muziek met wat invloeden uit India. Van sitar tot gitaren, van strakke drums tot synths op en top en er over. Een beetje vreemd, maar vinden jullie het ook lekker?

Opus de Soul Top 10 – 2017 week 31

The story continues. Deze week maar één nieuwe.

Wat 2017 ons brengt… Eric Boss – Closer to the Spirit

Mocambo is een label dat al enige tijd aan funky muziek wegen timmert. Eric Boss is één van de twee van Myron & E en heeft op dat label nu een nieuwe single uit. Funky is het voor zeker. Beetje in de trant van Bruno Mars zou je wellicht kunnen zeggen. Ik vind het zeker wel een cool nummer, maar wat vinden jullie?

Opus de Soul Top 10 – 2017 week 30

Het tegenvallende muziekjaar 2017 lijkt nog even door te gaan. Deze week zelfs helemaal geen nieuwkomers. Heel even leek het erop dat Jessie Ware het ging redden, maar helaas toch niet goed genoeg.

Souled Out! the Essentials Reviewed | Eddie Floyd – I’ve Never Found a Girl (1968)

Souled Out! the Essentials Reviewed | Met Souled Out! the Essentials Reviewed schrijf ik een nieuw hoofdstuk in mijn langlopende Souled Out! the Essentials in Soul reeks. De bedoeling van dit nieuwe hoofdstuk is dat ik mijn persoonlijke mening ga geven van alle in the Essentials in Soul behandelde albums. Want het moge dan wel als Essentials betiteld worden, misschien ben ik die mening helemaal niet toegediend!
Ik ga dit doen door middel van een track-by-track review. Een kort recensie van de platen door de nummers apart van elkaar te bespreken. Je kan het zien als een live-review, omdat ik mijn commentaren bij de nummers schrijf terwijl ik die aan het beluisteren ben. Daarbij neem ik natuurlijk eerdere luisterbeurten mee.

Opus de Soul Top 10 – 2017 week 29

Nog steeds laten de echt interessante albumreleases op zich wachten. Misschien dat het dan toch traditiegetrouw in de maanden van het najaar los gaat. Wel weer wat nieuwe songs deze week.

Round Up 2017 met onder andere Eric Roberson en Trombone Shorty

Elk jaar komen er legio platen uit en ik heb nooit de tijd om al die platen stuk voor stuk te bespreken via een uitgebreide recensie. Normaal kies ik er dan ook voor om het eind van het jaar met een round up alle overgebleven platen kort te bespreken. Dat ga ik dit jaar anders doen, door het ongeveer per kwartaal met jullie te delen en daarom bij deze de korte impressies.

Recensie: Cody ChesnuTT – My Love Divine Degree (2017)

Redelijke geruisloos kwam Cody ChessnuTT dit jaar met dit nieuwe album aan. Na de cultstatus van zijn Masterpiece album duurde het jaren voordat er iets nieuws kwam. In 2012 werden we niet teleurgesteld met het ijzersterke Landing en nu dus weer vijf jaar later veertien verse nummers waarin hij ook met grootheid Saadiq samenwerkte.

Opus de Soul Top 10 – 2017 week 28

Vanwege een vakantie een weekje over geslagen. Kon dus mooi twee weken putten uit nieuwe songs en daardoor hebben we totaal vier nieuwkomers.

Souled Out! the Essentials Reviewed | Diana Ross & the Supremes & the Temptations – Diana Ross & the Supremes join the Temptations (1968)

Souled Out! the Essentials Reviewed | Met Souled Out! the Essentials Reviewed schrijf ik een nieuw hoofdstuk in mijn langlopende Souled Out! the Essentials in Soul reeks. De bedoeling van dit nieuwe hoofdstuk is dat ik mijn persoonlijke mening ga geven van alle in the Essentials in Soul behandelde albums. Want het moge dan wel als Essentials betiteld worden, misschien ben ik die mening helemaal niet toegediend!
Ik ga dit doen door middel van een track-by-track review. Een kort recensie van de platen door de nummers apart van elkaar te bespreken. Je kan het zien als een live-review, omdat ik mijn commentaren bij de nummers schrijf terwijl ik die aan het beluisteren ben. Daarbij neem ik natuurlijk eerdere luisterbeurten mee.

Opus de Soul Top 10 – 2017 week 26

Met echt goede albums blijft het nog behelpen. Met wat leuke singles is dat wel anders. Deze week hebben we 3 nieuwe songs, waardoor onder andere langblijvers als Cody en PJ het veld moeten ruimen.

Souled Out! the Essentials Reviewed | The Mohawks – The Champ (1968)

Souled Out! the Essentials Reviewed | Met Souled Out! the Essentials Reviewed schrijf ik een nieuw hoofdstuk in mijn langlopende Souled Out! the Essentials in Soul reeks. De bedoeling van dit nieuwe hoofdstuk is dat ik mijn persoonlijke mening ga geven van alle in the Essentials in Soul behandelde albums. Want het moge dan wel als Essentials betiteld worden, misschien ben ik die mening helemaal niet toegediend!
Ik ga dit doen door middel van een track-by-track review. Een kort recensie van de platen door de nummers apart van elkaar te bespreken. Je kan het zien als een live-review, omdat ik mijn commentaren bij de nummers schrijf terwijl ik die aan het beluisteren ben. Daarbij neem ik natuurlijk eerdere luisterbeurten mee.

Round Up 2017 met onder andere Braxton Cook en Gorillaz

Elk jaar komen er legio platen uit en ik heb nooit de tijd om al die platen stuk voor stuk te bespreken via een uitgebreide recensie. Normaal kies ik er dan ook voor om het eind van het jaar met een round up alle overgebleven platen kort te bespreken. Dat ga ik dit jaar anders doen, door het ongeveer per kwartaal met jullie te delen en daarom bij deze de korte impressies.

Opus de Soul Top 10 – 2017 week 25

Als we het hebben over albums, dan worden we de laatste weken niet echt verwend in soul-land. Weinig nieuwe releases op dat vlak. Gelukkig komen er nog wel een aantal nieuwe singletjes uit die zorgen voor vier nieuwkomers.